Edward Dwurnik: Eseje
-
Tylko obraz
Tym razem nie miasta i miasteczka, widoki i widoczki, ludzie i ludziki, a najczystsza, rozszalała, rozchlapana tęczą kolorów abstrakcja.
-
Design i sztuka
Składanka klasyków designu – fotele „Utrecht” Gerrita Rietvelda z lat 30., lekka półka Franca Albiniego z lat 50. i współczesny niski bufet Piera Lissoniego. Tutaj holenderską wyważoną konstrukcję i włoską beztroskę spaja pollockowski obraz Edwarda Dwurnika.
-
Windows on the world. Co ci tak zależy?
Kiedy rankiem 11 września 2001 roku zawoziłem na pocztę torby z zaproszeniami na wernisaż Dwurnika, zrobiłem sobie zdjęcie „na pamiątkę”. Po kilku godzinach było wiadomo, że ten wtorek i tak zapamiętam już na zawsze.
-
Wczesnym przedpołudniem
Wczesnym przedpołudniem 4 czerwca 1966 roku Edward Dwurnik wysiadł z pociągu na peronie dworca PKP w Łowiczu. Nie tracił czasu i pierwsze rysunki były gotowe już po pół godzinie.
-
Edward Dwurnik
Malarstwo Dwurnika to przede wszystkim bardzo wnikliwy portret Polski i Polaków czasów gomułkowskich, gierkowskich i nam współczesnych. Jest świetnym obserwatorem, a swoich bohaterów, którymi są nie tylko ludzie, a przede wszystkim miasta i miasteczka traktuje krytycznie, ale z sympatią i wielkim humorem. Malarstwo Dwurnika to twórczość niemal satyryczna, choć daleka od karykatury.
-
Pozarozumowa radość malowania
No proszę, świat jednak istnieje. Istnieje rynek w Łowiczu i fara w Klimontowie. Istnieje Dąbrówka, a nawet, co do tej pory w ogóle nie mieściło mi się w głowie, istnieje Warszawa. A ja myślałem, że wszystko zniknęło.
