Edward Dwurnik
Artysta urodził się w 1943 r. w Radzyminie pod Warszawą. W latach 1963-1970 studiował na warszawskiej ASP. Dyplom obronił na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Uprawia malarstwo, rysunek, grafikę i kolaż. W drugiej połowie lat 80. zajmował się również ilustracją, natomiast pomiędzy 1980 a 1991 rokiem zrealizował 23 plakaty do swoich wystaw indywidualnych.
Edward Dwurnik jest artystą niezwykle płodnym. Od początku lat 80. prowadzi rejestr i numeruje swoje prace. Obecnie jest ich prawie 3 tysiące. Lubi tworzyć cykle tematyczne. Często latami opracowuje w licznych wariantach te same lub podobne motywy. Pierwszy z cyklów – Podróże autostopem – zaczął malować w 1966 r. Od tego czasu powstały m.in. Warszawa, Namiętności, Dyplom, Droga, Gipsowy plener, Różne błękity, Chwila, Chmury, Sportowcy, Obrazy duże, Sławoszyno, Portrety, Krzyż, Romantycy, Robotnicy, Droga na Wschód, Od Grudnia do Czerwca, Niech żyje wojna!, Błękitne.
Malarstwo Dwurnika to przede wszystkim bardzo wnikliwy portret Polski i Polaków czasów gomułkowskich, gierkowskich i nam współczesnych. Jest świetnym obserwatorem, a swoich bohaterów, którymi są nie tylko ludzie, a przede wszystkim miasta i miasteczka traktuje krytycznie, ale z sympatią i wielkim humorem. Malarstwo Dwurnika to twórczość niemal satyryczna, choć daleka od karykatury.
Zdecydowanie bardziej niż malarzem Dwurnik jest rysownikiem, dokumentalistą, narratorem, a nawet architektem. Na pewno nie jest również kolorystą, chociaż wyszedł z pracowni wielkiego kolorysty Eugeniusza Eibischa. Większość jego dzieł sprawia wrażenie pokolorowanych, a nie namalowanych. Artysta mówi, ze kolorystyka jego obrazów jest wprost proporcjonalna do oferty warszawskich sklepów zaopatrzenia plastyków. Jest w tym prawda, ale i dużo kokieterii. Ta świadomie wybrana stylistyka, odrzucenie koloryzmu, widoczna jest już w pracach z okresu studenckiego. W czasach, kiedy większość twórców, w opozycji do koloryzmu poszła w kierunku awangardy np. sztuki konceptulanej, sztuki akcji czy performance’u, artysta wybrał kierunek wskazany przez krynickiego prymitywa Nikifora. W dorobku Dwurnika są jednak bardzo ważne wyjątki od tej stylistyki, np. rozpoczęty w 1992 r. cykl Błękitne, prawie setka niemal abstrakcyjnych obrazów będących zapisem stanu morza, malowanych zamaszystymi pociągnięciami pędzla.
Malarstwo Dwurnika to nie tylko rzeczowa dokumentacja, zapis mijającego czasu. To twórczość niezwykle dekoracyjna i piękna. Drobny rysunek wypełniający duże powierzchnie większości jego płócien, mistrzostwo z jakim zagospodarowuje dalsze i bliższe plany, precyzyjna kreska, umiejętne zabawy z perspektywą, świadczą o biegłości warsztatowej i wielkim wyczuciu materii malarskiej.
Część pejzaży urbanistycznych artysty to widoki fantastyczne i idealne. Mimo, że często nie do odróżnienia od przedstawień malowanych z natury, są jednak komponowane w pracowni przy pomocy licznych szkiców. Widoki z lotu ptaka, pozwalające ogarnąć wiele kwartałów ulic, powodują że, miasta Dwurnika przyjmują ludzką skalę i są bardziej przyjazne mieszkańcom warszawskiej Sadyby czy Powiśla niż pejzaż za oknem.
Dwurnik jest jednym z niewielu artystów na polskim rynku sztuki, który z powodzeniem sprzedaje swoje prace, od wielu lat „żyje z malarstwa” i niewątpliwie odniósł sukces komercyjny. Dzieje się tak być może dlatego, że twórca nie unika mediów, mówi że jest rzemieślnikiem, a swoje prace traktuje jako towar handlowy.
