Daniel Zarewicz: Eseje
-
Nieposkromiona żywotność
Jeśli przyszłość opowiadania historii to immersja i bezpośrednie doświadczenie, prace Daniela Zarewicza biją na głowę to, co może nam zaoferować technologia. Są jak zażywanie ayahuaski w kasku VR - szalony odlot prowadzący do oświecenia, tylko, że bez wymiotów.
-
Eschatologia szarości
Wkrótce Wasz świat zostanie rozbity. Jedyną szarością, którą ujrzycie, będzie szarość popiołów spalonego świata. Świata bez kolorów, bez bóstw podnoszących do rangi świętości wszystko co świeckie, bez żywiołów.
-
Poeta scribit
Myśli zamknięte w papierze transmigrują niczym dusze uwięzione w ciałach, aby w końcu rozpoznać ekstazę. Możesz odnieść wrażenie, że to ogniste koło obraca się wiecznie. Po uniesienie stoisz w kolejce, jak rozpustnik po kolejny orgazm.
-
Katatoniczna stabilność
Daniel Zarewicz - pisze o sobie - “Wyznawca mądrości starogreckich mędrców i chasydzkich cadyków, łączący ironię z tęsknotą, zwątpienie z pobożnością, pychę z pokorą”. Czy ktoś „normalny” statystycznie umiałby sensownie połączyć lingwistykę i mistykę, erotykę i fizykę malarstwa?
