Storybordy
Zdecydowałem się pokazać storyboardy, czyli rysunki poszczególnych ujęć filmów reklamowych Przemka Truścińskiego, bo to sztuka najnowsza i dokumentalny zapis polskiego snu o dobrobycie.
W branży reklamowej są produktem jednorazowego użytku – Przemek mówi, że po skończonym filmie wyrzuca się je po prostu do kosza. A ja uważam, że w komercyjnym mydle, jakim jest produkcja reklamy, to właśnie rysunki Przemka są oryginalne. Wszystko inne to wynik badań rynku, fokusów grup docelowych. W tej bezwzględnej marketingowej machinie rysunki kadrów, jakie robi Truściński, zachowują cechy indywidualne. Oczywiście autor musi się w nich podporządkować wymogom domu produkcyjnego, agencji i klienta: nadrzeczywistość margaryny Rama, samochodu Skoda czy zupek Knorra jest idealna, kolorowa, pogodna, pełna szczupłych uśmiechniętych dziewczyn i mężczyzn przystojnych jak James Bond. Ale w ramach tej narzuconej konwencji Truściński zdobywa się na własny styl: charakteryzuje postaci tak, jakby tworzył wirtuozerski komiks. Nigdy nie korzysta z gotowych programów do rysowania storyboardów, wszystko rzemieślniczo i tradycyjnie rysuje sam. Może dzięki temu momentami wydaje się, że biuściasta dziewczyna z reklamy Skody patrzy z melancholią, gest policjanta zatrzymującego ruch zapiera patrzącemu dech, a rozmowa pijących zupkę minutkę ma dynamikę filmowego kadru. To jest aż za dobre jak na storyboard i serce mi pęka, kiedy myślę, że takie doraźne arcydzieła lądują w koszu.
Poza tym cóż to za cudowny dokument konsumpcyjnego raju 2006! Kiedy zawiesiłem storyboardy Truścińskiego pasami na filarze galerii, pomyślałem, że wyglądają jak drogocenne malowidła z egipskich piramid. Tak jak tamte pokazują obrzędy, procesje i rytuały. Egipscy malarze poświęcali je ówczesnej ideologii, którą było życie wieczne, Truściński utrwala ideologię współczesną polegającą na gloryfikacji przyjemności płynącej z zaspokojenia, jest ikonografem doczesności.
