Gry z rzeczywistością
Przemienianie farby w kolor, koloru w światło, światła w przestrzeń, przestrzeni w znaczenie to moje nieustanne pragnienie uzyskania harmonii współbrzmienia, formy doskonałej - mówi Darek Mlącki. Jego sztuka, wciągająca nas w jakieś iluzoryczne światy, skłania do kontemplacji.
Mlącki maluje na płótnie, na deskach, na korkowych arkuszach. Wykonuje rzeźbiarskie obiekty ze sznurka i przestrzenne iluzyjne obiekty malarskie. Jego paleta barw jest bardzo oszczędna: różne odcienie bieli, szarości, czerni, brązów. Artysta balansuje na granicy minimalistycznej abstrakcji geometrycznej i przedmiotowości.
Przedmioty pojawiające się na jego obrazach są bardzo znaczące: świece, koperty, okna, drzwi, lustra. Ale Mlącki nie uruchamia procesu symbolizowania. To są symbole w stanie spoczynku i dlatego prowokują widza do ich samodzielnego podjęcia i podążenia myślą w nieznanym kierunku.
Prace Mląckiego wchodzą zawsze w silne relacje z przestrzenią i architekturą wnętrza, w którym są pokazywane: ingerują, dopełniają i w rezultacie transformują przestrzeń. Mlącki nie tyle maluje przedmioty, ile usiłuje je odtworzyć w nowej przestrzeni, o której trudno powiedzieć, w jakiej mierze jest jeszcze fizyczna, a w jakiej już imaginacyjna. Artysta nie maluje okna na obrazie, dąży raczej do tego, by obraz stał się oknem. Wiszące na ścianach prace iluzyjnie otwierają przed widzem nowe obszary, raz wypełnione rozproszonym, łagodnym światłem, innym razem będące czarną czeluścią. To iluzja i emanujące z obrazów światło są środkami, które służą Mląckiemu do przekształcania przestrzeni fizycznej w metafizyczną. Światło kreowane przez artystę interferuje ze światłem w galerii, definiuje też iluzyjne przestrzenie, które przenikają się z przestrzenią galerii. Iluzja staje się refleksem innego wymiaru, ulotnego porządku, który na przemian konkretyzuje się i rozpływa. Widzimy na ścianie kontakt, podchodzimy i okazuje się, że to obraz. Dostrzegamy z daleka stół i wokół niego taborety. Podchodzimy bliżej... a to obraz namalowany na szklanych kubikach. Oddalamy się i znowu zjawia się stół otoczony taboretami. W granicznym przypadku zdezorientowany widz ma trudności z identyfikacją prac na wystawie.
Artysta sięga do iluzji, bo interesuje go przekraczanie granic rzeczywistości, jej przypływy i odpływy. Mlącki dąży też do wyabstrahowania malarstwa z obrazu, do malarstwa w stanie całkowicie wolnym. Spreparowane korkowe arkusze zawieszone na ścianie tworzą iluzyjny obraz wchłaniający w siebie ścianę. Nie można już powiedzieć, że obraz pokrywa ścianę, lecz raczej, że część ściany staje się malarstwem. Obraz powstaje iluzyjnie gdzieś między ścianą a tym, co na niej zawieszone. Mlącki dąży do wykonania obrazu bez podobrazia, a więc malarstwa w stanie czystym – zbudowanego wyłącznie z warstwy farby. Wtedy mogłoby się zdarzyć, że obraz jako przedmiot i obraz jako przedstawienie byłyby dokładnie tą samą rzeczą. Iluzja i rzeczywistość stałyby się jednym.
