Dotyk

Pożądanie, rozkosz, cierpienie to najmocniejsze momenty uświadomienia sobie własnej cielesności, odczucia fizyczności. Na rysunkach Magdaleny Sawickiej zmysłowość przejawia się w strużkach spermy na wargach, w nabrzmiałym penisie, w wilgotnych plamach na dziewczęcych majtkach, w poranionych rękach, w zapłakanych twarzach. Zużyta prezerwatywa staje się przedmiotem sacrum, wartym rysowania. W czytaniu tych rysunków wprost jest łatwość i podnieta. Fakt, że wyszły spod ręki młodej kobiety, budzi chęć stwierdzenia, że to opis jej przeżyć, głos i obraz pokolenia. Ale lepiej czytać głębiej, wejść w metaforyczną warstwę tych opowieści. Artystka mówi, że mimo pozornej dosłowności nigdy nie chodzi wprost o to, co jest narysowane.

Odwaga w pokazywaniu intymności, inności, ułomności, seksu nie jest obliczona na tani efekt, to nie pornografia, to współczesny romantyzm, ciekawość i refleksja nad światem cielesnym jako zamkniętą przestrzenią, nad relacjami miedzy ludźmi – pamiętnik i badania socjologiczne w jednym. Seks i internet pełen seksualnych obsesji, świat pozornie bez tabu, własne doświadczenia i uczucia są podkładem rysunków. Ale artystka dotyka bardziej uniwersalnych tematów. Dokonuje selekcji i metaforycznego zestawienia. Przeprowadza analizę kultury ponowoczesnej, systemu norm, świata pozornie uwolnionego z moralnego gorsetu, gdzie w miejsce zniesionego tabu pojawia się nowe tabu, mistyka i rytualność, podległość, przynależność i poczucie alienacji, zlepek sacrum z profanum, biologia i tajemnica.

Artystka delikatną kreską zapisuje mocne sceny – to już nie aluzja, ale dosłowność, naturalistyczne opisy scen seksu, przemocy, czułości, wyzwolenia, zniewolenia, wstydu, które przecież traktować można wręcz symbolicznie. Nieważne, czy to bardziej subtelna opowieść – zmysłowo rozpuszczone włosy, czy głowa chłopaka zanurzona między udami dziewczyny, czy ostry obraz ze swingersami. Narracja jest ważna, w każdym przedstawieniu kryją się emocje, zmysłowość. Zarzut pornografii nie ma racji bytu. Za Michelem Houellebekiem można by powtarzać: „Jestem realistą. Wszyscy wielcy francuscy poeci romantyczni, na których się wychowałem, byli jednocześnie romantykami i pornografami. Ton moich książek jest po prostu taki, jak moje kulturowe uniwersum”.

Ton rysunków Magdaleny Sawickiej jest osobisty, bo przecież sama stwierdza, że nie ma zbiorowej wrażliwości; co człowiek, to doświadczenia, przemyślenia, uczucia, i nawet czerpiąc inspiracje z globalnej internetowej społeczności, interpretuje zastane interpretacje.