Wnętrze-zewnętrze
W malarstwie Mląckiego mamy do czynienia z mylącym oko wizerunkiem przedmiotów, czyniącym wrażenie przedmiotów rzeczywistych (trompe d'oeil). Często spotykamy taki zabieg w malarstwie ściennym, dającym złudzenie trójwymiarowych elementów architektonicznych. Z podobnym problemem spotykamy się w malarstwie iluzjonistycznym (Pompeje, Rzym, epoka baroku). Jakkolwiek Mlącki nie maluje "przedmiotowo", przedmiot odgrywa istotną rolę w jego malarstwie. Twórca kreuje przedmiot, zmienia go, czyni jeden przedmiot głównym tematem obrazu. [...]
Następną ważną sprawą w malarstwie Mląckiego jest kolor. Artysta posługuje się ograniczoną paletą bieli, szarości, ugrów i czerni. Kolor w jego pracach nie podlega zabawie rozkoszowania się z przypadkowych zestawień. Pozostaje on wyrafinowany i ascetyczny. Służy obrazowaniu przestrzeni i iluzji, a nade wszystko oddaniu określonego nastroju. [...] Podobnie jak twórców włoskich, Mląckiego interesuje problem światła w obrazie. Symbolizujące bezcielesność, niematerialność i wieczność, światło jest zawsze obecne w jego pracach. Odnosimy niemal irracjonalne wrażenie, że obrazy artysty emitują własne światło.
Mlącki uważa, że przemienianie farby w kolor, koloru w światło, światła w przestrzeń, przestrzeni w znaczenie, jest nieustannym pragnieniem uzyskania harmonii, współbrzmienia, formy doskonałej
.
