Ciepło oranżu, optymizm zieleni
Ciro Beltrán należy do młodego pokolenia współczesnych malarzy chilijskich. W drugiej połowie lat 80. studiował malarstwo w Wyższej Szkole Plastycznej przy Uniwersytecie w Santiago, w latach 1995-98 - w Kunstakademie w Dűsseldorfie. Pewnie dlatego jego malarstwo w równej mierze czerpie z południowoamerykańskich i europejskich źródeł.
Tym, co szczególnie pociąga w malarstwie Beltrána, jest przede wszystkim intensywna i ciepła kolorystyka. Abstrakcyjne, płasko malowane powierzchnie o nasyconych barwach stanowią tła dla geometrycznych konstrukcji. Niektóre formy, jakby splecione z drutu, kojarzyć się mogą z kształtami naczyń (klepsydr? systemów chemicznych probówek? menzurek?) o nieznanym zastosowaniu, w innych zaskakuje pokrewieństwo z ciałem człowieka. W tych tajemniczych układach drzemie echo obrazów Roberto Matty. Obaj artyści w podobny sposób kształtują przestrzeń. Tworzone przez nich konstrukcje są jakby zawieszone i siłą rozciągnięte w nieokreślonej, barwnej przestrzeni. Jednak w przeciwieństwie do dramatyczno-fantastycznych wizji Matty płótna Beltrána są nasycone poetyką i tajemniczością.
Inny, bardziej czytelny, punkt odniesienia twórczości Ciro Beltrána stanowi niewątpliwie malarstwo materii. Faktura tych obrazów jest mięsista, żywa, a w połączeniu z ziemistymi kolorami niektórych płócien sugeruje, że nadal żywe są związki z nurtem sztuki informel lat 50. i 60. Na bliskość tego kierunku wskazuje jeszcze jeden trop, mianowicie inwencja w wykorzystaniu przez Beltrána nowych materiałów. Podłożem dla serii jego obrazów z lat 90. są... dywany. Poprzez użycie tego powszedniego materiału obrazy uzyskują specyficzną fakturę oraz, w większości, dość nieregularny kształt.
Nietypowe podłoże nie jest jedyną nowością tych realizacji. Są to bowiem obrazy dwustronne. W ten sposób Beltrán tworzy nie tylko nową jakość formalną, ale proponuje nowatorską koncepcję obrazu. Nie jest on już jedynie „płaską powierzchnią pokrytą farbami w określonym porządku”, lecz przedmiotem przestrzennym, którego immanentną częścią staje się odwrocie. W tych obrazach widoczne są konceptualne źródła malarstwa Ciro Beltrana. Pod względem formalnym „obrazy dywanowe” są bardziej stonowane w kolorystyce, spokojne, oszczędne, purystyczne. Ta powściągliwość sprawia, iż zdają się być wręcz ponure.
Bardziej pogodne obrazy artysty utrzymane są w ciepłej tonacji, są po południowoamerykańsku egzotyczne. W płótnach tych ciepło pomarańczu i piaskowej żółci łączy się z optymizmem zieleni. Warto przy tej okazji powiedzieć więcej o kolorze. Beltrán powołuje się na romantyków niemieckich, na koncepcję barwy Goethego, dotyczącą jej działania psychologicznego i symbolicznego. Beltrán, niczym średniowieczny artysta, zapisuje znaczenia w kolorach: żółć to światło, w błękicie zawiera się powietrze, duchowość i tajemnica, czerwień swoją intensywnością jednoczy i kontrastuje wszystko.
Swoim malarstwem Beltran próbuje przywrócić sztuce tajemnicę i zdolność wywoływania stanów mistycznych. Nic więc dziwnego, że za duchowego ojca obiera niemieckiego wieszcza i odwołuje się do tradycji sztuki romantyzmu niemieckiego. Jednocześnie chce pozostać nowoczesny, ożywiając związki ze sztuką awangardy lat 50., 60. i 70. Tak trochę eklektycznie, postmodernistycznie, a przede wszystkim - estetycznie.
